"Ωχ αδερφέ....και τι θα καταφέρουμε?Τίποτα.."

Μια επιστολή προς όλους τους φίλους και τους.."φίλους":

Στα τέλη Απριλίου 2011, μια ομάδα αγανακτισμένων διασωστών ξεκίνησε να βρει και να οργανώσει όλους τους υπόλοιπους αγανακτισμένους συναδέλφους, με σκοπό να γίνουν όλοι μια γροθιά και να διεκδικήσουν τα νόμιμα και αυτονόητα σπουδαστικά και εργασιακά δικαιώματά τους.
Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, η Πανελλήνια Κίνηση Αποφοίτων Διασωστών ΕΚΑΒ έχει πραγματοποιήσει 2 συνελεύσεις (και ετοιμάζεται για 3η), έχει έρθει σε επαφή με τον Πρόεδρο του ΕΚΑΒ και το Σωματείο των Εργαζομένων, καθώς και με την ΠΟΠ ΕΚΑΒ και την ΠΟΕΔΗΝ, έχει συμμετάσχει σε κινητοποιήσεις των εργαζομένων ΕΚΑΒ, έχει στείλει Δελτία Τύπου και Επιστολές Διαμαρτυρίας στα ΜΜΕ και σε κάθε αρμόδιο εμπλεκόμενο φορέα, όπως πχ στο Υπουργείο Υγείας, έχει έρθει σε επαφή με τον (πρώην) ΟΕΕΚ καθώς και με το ΙΕΚ ΕΚΑΒ Αθήνας και καθημερινά ακούγονται και μελετώνται σκέψεις και προτάσεις για ένα καλύτερο και αναβαθμισμένο εργασιακό μέλλον στον χώρο μας.

Προσπαθούμε να ενημερώσουμε και να ενωθούμε με τους συναδέλφους που βρίσκονται σε περιοχές απομακρυσμένες από την Αθήνα, έχοντας δημιουργήσει "συνδετικούς κρίκους" σε διάφορες άλλες πόλεις, μιας και όπως μπορείτε να καταλάβετε, μας είναι εξαιρετικά δύσκολο προς το παρόν να μετακινηθούμε (αν και πολύ θα το θέλαμε) αφού λεφτά και χρόνος.....δεν υπάρχουν!! Όταν όμως λέμε "Πανελλήνια Κίνηση", το εννοούμε! Ελλάδα και ΕΚΑΒ δεν είναι μόνο η Αθήνα! Κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να γίνει πράξη αυτό το "Πανελλήνια" και μέρα με την μέρα το πλησιάζουμε όλο και περισσότερο!
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλα τα μέλη μας για την έμπρακτη υποστήριξή τους και να τα ενημερώσουμε ότι συνεχώς αυξανόμαστε και έτσι αυξάνεται και η όρεξή μας για συνέχιση αυτής της προσπάθειας!!
Υπάρχουν κάποιοι που είναι της άποψης "Ωχ αδερφέ...και τι θα καταφέρουμε? Ό,τι θέλουν να κάνουν θα το κάνουν". Αυτοί λοιπόν έχουν 2 επιλογές:
1. Μπορούν να συνεχίσουν να κάθονται σπιτάκι τους, στην οθόνη του υπολογιστή τους και να παρακολουθούν παθητικά τα γεγονότα, το ένα μετά το άλλο, να γκρεμίζουν τους κόπους και τα όνειρά τους. Μπορούν να τους αφήσουν να "κάνουν αυτά που θέλουν να κάνουν" χωρίς να προβάλλουν καμία αντίσταση, μόνο γκρινιάζοντας, ίσως, σε φίλους και βρίζοντας την τύχη και τις επιλογές τους. Μπορούν να αφήσουν τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. "Αφού τρέχουν αυτοί γιατί να τρέξω κι εγώ"?..
2. Μπορούν να αφιερώσουν 1ώρα από τον χρόνο τους και να γραφτούν και αυτοί ως μέλη. Και πάλι σπιτάκι τους θα συνεχίσουν να κάθονται! Δεν πρόκειται να κουράσουμε κανέναν! Απλά κάποιες φορές θα χρειαστεί να συμμετέχουν με την παρουσία τους....σε τι? Σε αυτά που τους αφορούν! Σε αυτά που ΜΑΣ αφορούν!! Και κάτι εξίσου σημαντικό: όσο περισσότερα μέλη έχει ένα σωματείο, τόσο πιο στα σοβαρά το παίρνει ο κάθε αρμόδιος (πχ Υπουργείο Υγείας που λέγαμε...?). Αξίζει τον κόπο να αφιερώσεις μισή μέρα από τις 30 που έχει ο μήνας (κι αυτή, ΑΝ χρειαστεί..) για να ασχοληθείς με το μέλλον σου, δεν αξίζει??
Η παθητική στάση δεν έχει τίποτα (εκτός από περισσότερα προβλήματα) να σου προσφέρει...
Γιατί όταν καίγεται το σπίτι του γείτονά σου, αυτός τρέχει να φέρει νερό να το σβήσει κι εσύ απλά κάθεσαι και τον κοιτάς γιατί "η φωτιά είναι μεγάλη και έτσι κι αλλιώς θα καεί", τότε σε λίγο, είναι σίγουρο ότι θα καεί και το δικό σου σπίτι!

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ, ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ.

Με φιλικούς και αγωνιστικούς χαιρετισμούς,
το ΔΣ της Πανελλήνιας Κίνησης Αποφοίτων Διασωστών ΕΚΑΒ